Oparzenie
Poprzedni artykuł | Następny artykuł | 
Uszkodzenie ciała ( głównie skóry i błon śluzowych) wskutek:
Oparzenie dzieli się na cztery stopnie:
1.rumień
2.pęcherze i częściowa martwica skóry (możliwa jest regeneracja naskórka od dna)
3.całkowita martwica skóry, oraz tkanki podskórnej
4.martwica narządów wewnętrznych
Choroba oparzeniowa:
Poważne zaburzenia ogólnoustrojowe, wywołane oparzeniem ponad 15% powierzchni ciała u dorosłych i około 10% ciała u dzieci. Obraz kliniczny choroby oparzeniowej jest zależny od rozległości oparzenia. Jej przebieg można podzielić na trzy okresy kliniczne:
1.okres wstrząsu (1-2 doby)
2.okres kataboliczny (3-4 tygodnie): narasta niedokrwistość, zużywają się rezerwy białkowe organizmu, oraz następuje dalsza ucieczka białek osocza
3.okres anaboliczny: odnowa, powstaje nowa tkanka, dalsze zużywanie białka, pogłębia się niedokrwistość, postępuje wyniszczenie, występują powikłania narządowe
Leczenie:
W przypadku ciężkich oparzeń:
W poważnych przypadkach niezbędne jest lezenie chirurgiczne, polegające na oddzieleniu tkanek martwiczych i pokryciu ubytku przeszczepem skórnym. Wtórne leczenie chirurgiczne (przeszczep skóry) stosuje się po samoistnym oddzieleniu tkanek martwiczych. Jeśli po zakończonym leczeniu pozostaną utrwalone blizny zniekształcające stosuje się leczenie rekonstrukcyjne.
Pierwsza pomoc w przypadku poparzeń:
Należy przemywać poparzone miejsce chłodną, czystą wodą około 20 minut lub do ustania bólu. Następnie dobrze jest założyć wilgotny opatrunek z jałowej gazy. Kiedy poparzona została jama ustna poszkodowany powinien płukać gardło zimną wodą lub ssać lód.
Nie należy:
Pogotowie należy wezwać gdy:
Do pomiaru oparzonej powierzchni ciała u osób dorosłych wykorzystujemy regułę dłoni: powierzchnia dłoni osoby poparzonej odpowiada 1% łącznej powierzchni ciała.
