Biegunka
Poprzedni artykuł | Następny artykuł | 
Nazywana jest również rozwolnieniem. Za biegunkę uważa się częste, płynne lub półpłynne wypróżnienia, oraz stan, gdy choćby jednorazowo w stolcu pojawiła się treść patologiczna (krew, śluz). Biegunka związana jest ze wzmożeniem czynności ruchowych jelit. Najczęstszą przyczyną jest zapalenie błony śluzowej jelit. Zakończenia czuciowe nerwu błędnego zostają podrażnione, wskutek czego dochodzi do odruchowego pobudzenia ruchów robaczkowych jelit. W związku z zapalnie zmienioną błoną śluzową zwiększa się płynność treści jelitowych.
Biegunka może być wywołana czterema czynnikami:
Skutkiem biegunki może być upośledzenie wchłaniania pokarmu, odwodnienie, a co za tym idzie utrata niektórych elektrolitów (np. potasu)
Biegunkę trwającą do 10 dni nazywamy biegunką ostrą (przyczyną są zakażenia bakteryjne lub toksyny bakteryjne spożyte z pokarmem; innymi słowy przyczyną może być niewłaściwa higiena, bądź też atak gronkowca lub salmonelli), natomiast kiedy stan chorobowy utrzymuje się przez dłuższy czas mówimy o biegunce przewlekłej (przyczyną są zaburzenia trawienia, alergie pokarmowe, leki przeczyszczające).
Rodzaje ze względu na przyczynę powstawania:
Jeśli biegunka trwa więcej niż 48 godzin lub jeśli pojawiają się objawy świadczące o zatruciu pokarmowym konieczna jest niezwłoczna wizyta u lekarza.
Leczenie:
W przypadku biegunki o niewielkim stopniu odwodnienia stosuje się nawadnianie doustne (podawanie wody i elektrolitów). Jeżeli doszło do ciężkiego odwodnienia, występują objawy wstrząsu, zaburzenia świadomości lub wymioty konieczne jest nawadnianie dożylne.
